Güven; en basit anlatım ile kuşku duymadan inanma duygusu…
Kısacık bir kelime, kocaman bir anlam…
Güven duygusu en gerçek duygulardan biridir. Teslim olmanın kelime olarak tam karşılığı. Sade ve samimi. İnsan hayatındaki en büyük ihtiyaçlardan. Ruhun ihtiyacı… Olmazsa olmazlardan. Hayatın zorluklarına karşı can simidi.
Güven zamanla ve davranışlarla ortaya çıkan bir duygu değildir. Tam tersine insan sonsuz bir güvenle doğar. Çünkü güven Hakk’a ait bir kavramdır. O’ndan geldiğini ve O’na döndürüleceğini bilerek O’nun iradesi ve ifadesi olan her şeye nasıl güvensiz olunabilir ki? Yaşamımızdaki olumsuzluklara rağmen “Vardır Hakk’ın bir bildiği…” diyebilmektir güven… İhtiyaçtır… Savunmasız minicik bir bebeğin annesine hissettiği yegane duygudur…
Kısacık yaşamımızda ne güzeldir güvenebileceğimiz birilerinin olması. Gözün kapalı ama görüyor gibi, yüzme bilmediğin halde girdiğin suda boğulmayıp su ile bir olacağını bilmek gibi…
Güvendiğin ne derse o doğrun olur. İsterse koca bir ordu karşı çıksın, senin doğrun güvendiğinin doğrusudur… Aslında duyulan güven yine O’nadır…
Her zaman kulaklarımızda çınlasın:
“Sev ve Güven (HŞY)”…
