Sevgi bir tohumdur içimizde yeşerecek olan..
O bizi severek yarattı, içimize de kendinden üfledi.. eğer biz seversek sonsuzca, sevmeye devam edersek, bu tohum filizlenip yeşerecektir..
Herkesi her şeyi sevebildiğimiz sevginin temelinde İlahi sevgi vardır. Öz’ümüzü mayalayan ve insanı diğer mahlukattan ayıran bir duygudur sevgi. Sevgi paylaşmayı, hoşgörmeyi ve yardım etmeyi de içinde barındırır çok derin bir deryadır. Sevgi gelişir eğer paylaşırsak yardım edersek.. Anlayışımız da gelişir bununla birlikte. Yani durmadan genişler iç alemimiz ve idrakimiz.
Sevgimizi körleştiren kibir, heva, yani kişinin nefsinden gelişen duygulardır. Bu duygular hayy-atımızı zorlaştırır. Ama yine de zorları kolay etmemin tek yolu sevgidir. Takıntılar ve körleşmiş sözde sevgi sandığımız duygu sevgi değildir. Özümüzdeki sevgi gerçek sevgidir. Bu sevgiyle sevmek için ise yine olumlu pozitif duygular ile yaşamımızı şekillendirmeliyiz.
Bir zincirleme olay gibidir aslında düşündüğümüzde. Güzel görürsen seversin, seversen sevgin aşka daha sonra aşkın, aşkullaha dönüşür. Bunları yapmak için ise gerekli olan şey Sen merkezli kalmaktır. Sen merkezli kalarak sevmeye başlarız. Sevgi aslında insanın sırrıdır, içinin de içindeki Rabbindendir. Yani merkez, özündeki sevgidir. Bu durumda merkezde kaldığımız her an sevmiş oluruz. Sevgi beraberinde verebilmeyi de getirir. İnsan vermek istemediği bir şeyi verdiğinde idraki de sevgiside genişler yani vermek azaltmaz aksine çoğaltır. Sevgi göz göze gelmek cemalleşmek ile gelişir aynı zamanda. Tekten çoğalmak dağıtmak gerekir sevgiyi. Dediğimiz gibi derin bir derya .
Vedud olan O seven de sevilende O.. bizler sadece O’nun sevgisini yansıtmakta olan kullarıyız.
Aşk ile…
